Poważnym problemem rzutującym na opinie o elewacjach klinkierowych jest zjawisko pojawiających się po pewnym czasie różnego rodzaju uszkodzeń, wykwitów, wyługowań i przebarwień na ich powierzchniach. Z wielu przeprowadzonych badań wynika, że około 35% wszystkich wykwitów i wyługowań powierzchniowych powstaje w wyniku zastosowania niewłaściwych zapraw, około 25% związane jest z wykonaniem robót bez zabezpieczeń w złych warunkach atmosferycznych (deszcz, mróz), około 25% w wyniku popełnionych błędów podczas wykonywania prac i około 15% z innych przyczyn. Z powyższego wynika więc, że właściwy dobór zapraw do murów klinkierowych i licowych decyduje znacząco o końcowym efekcie wykonywanych prac. Spoiny stanowiące jedynie 15 – 20 % całkowitej powierzchni elewacji są tym elementem, na którym często koncentrują się takie zjawiska jak : wyługowania, wykruszenia, wykwity. Sam dobór cegły elewacyjnej – nawet najwyższej jakości – nie daje więc żadnej gwarancji i całkowitego zabezpieczenia przed w/w zjawiskami. Na rynku polskim jest ogromna różnorodność materiałów ściennych do których zaliczają się : cegła licowa, klinkierowa itp. Cechuje je różnorodność właściwości, z których na szczególną uwagę zasługuje zachowanie się cegły pod względem wchłaniania wody (nasiąkania wodą). W związku z tym parametrem rozróżniamy cegły : o dużej nasiąkliwości (cegły licowe, ręcznie formowane) i cegły o małej nasiąkliwości wody (zazwyczaj cegły klinkierowe tzw. maszynowe). PCB-Polska oferuje następujące zaprawy murarskie uwzględniające stopień nasiąkliwości cegieł: MK-8 i MK-8t z trasem – specjalna zaprawa murarska do wznoszenia murów elewacyjnych z mocno nasiąkliwych cegieł licowych o nasiąkliwości >8% z jednoczesnym pełnym i gładkim wykonaniem spoin. MK-3 i MK-3t z trasem – specjalna zaprawa murarska do wznoszenia murów elewacyjnych z cegieł klinkierowych o nasiąkliwości 3-8% z jednoczesnym pełnym i gładkim wykonaniem spoin. BZK i BZK-t z trasem – specjalna bazowa zaprawa murarska do wznoszenia elewacji z cegieł klinierowych o nasiąkliwości 3-8%. Spoinowanie odbywa się w drugim etapie po całkowitym związaniu zaprawy murarskiej. BZK-r i BZK-rt z trasem – specjalna bazowa zaprawa murarska do wznoszenia elewacji z cegieł licowych o nasiąkliwości >8%. Spoinowanie odbywa się w drugim etapie po całkowitym związaniu zaprawy murarskiej. Związek pomiędzy zaprawą i cegłą – a więc przyczepność i szczelność – w dużym stopniu zależą od właściwego dobru odpowiedniej zaprawy murarskiej przy uwzględnieniu charakterystyki absorpcyjnej cegły. Dla każdego rodzaju zaprawy dozowane są celowo środki, które zatrzymują wodę, gdy zaprawa jest jeszcze świeża zapobiegając w ten sposób twardnieniu zaprawy na powierzchni styku z cegłą. W przypadku cegieł o dużej nasiąkliwości nie jest więc konieczne wstępne zwilżanie cegieł przy zastosowaniu zaprawBZK-r, BZK-rt, MK-8 i MK-8t. W przypadku cegieł o niskiej nasiąkliwości woda pracuje w opóźnionym trybie, przez co woda deszczowa ma ułatwiony dostęp do wnętrza zaprawy wypłukując w ten sposób spoiwo. Zaprawy BZK, BZK-t, MK-3 i MK-3t zapobiegają temu zjawisku, posiadając specyficzną zdolność zatrzymywania cząsteczek wody oraz odpowiedni skład granulometryczny – przez co zapobiega się efektowi ślizgania się cegieł lub utraty przyczepności cegieł – zapewniający optymalną stateczność muru. Zaprawy PCB charakteryzują się przy tym również dużą plastycznością i łatwością obróbki. Oznacza to, że stosowana na budowie zaprawa jest zawsze dostosowana do odpowiedniego typu cegły i gwarantuje właściwe wykonanie prac. Autor artykułu: PCB-Polska

 

Przejściowy problem wizualny związany z wykwitami bierze się z nadmiernego przesycenia wilgocią elementu murowego. Bez nadmiernej wilgoci w murze nie ma wykwitów. Poprzez nadmierną wilgoć, rozumie się dodatkową wilgoć dostarczoną w fazie wiązania elementu murowego, poza wodą zarobową, którą zawiera zaprawa. Dodatkowa wilgoć to m.in. wysoka wilgotność powietrza, opad atmosferyczny, mgła oraz wilgoć pochodząca z mokrych cegieł. Zatem to nadmierne przesycenie elementów murowych wilgocią w fazie wiązania zaprawy jest bezpośrednią przyczyną występowania wszelakich wykwitów. Fachowcy bardzo często zwracają uwagę na zawartość w zaprawie CaCO3. Należy wyjaśnić, iż powstaje on w wyniku reakcji CO2 z powietrza z Ca(OH)2 w zaprawie. Ca(OH)2 jest produktem hydratacji faz krzemianowych klinkieru portlandzkiego zawartego w cemencie portlandzkim CEM I. Ca(OH)2, krzemiany, kalcyty oraz gliniany można znleźć każdej zaprawie wiązanej cementem, również w zaprawach na cementach CEM II. Na chwilę obecną, nie ma idealnego cementu, który po zarobieniu wodą nie wykazałby powyższych pierwiastków. Te same pierwiastki można również odnaleźć w samej cegle. Nie jest zatem niczym dziwnym, że znajdujemy je w zaprawach mineralnych, wiązanych cementami, czy cegłach oraz innych produktach ceramicznych. „Winy” wystąpienia przejściowego problemu wizualnego, w postaci wysolenia, należy dopatrywać się w nadmiernym przesyceniu wilgocią. Wysolenia często są widoczne na samych cegłach klinkierowych złożonych na palecie, płytach chodnikowych ułożonych na podbudowie z piasku i cementu, wielkoformatowych tarasowych płytkach ceramicznych oraz różnego rodzaju brukach, zarówno klinkierowych jak i betonowych. Wszędzie problemem jest nadmierna wilgoć, czy to z podłoża w wypadku okładzin lub skraplania się wody na wewnętrznej stronie folii z palety cegły, która po silnych opadach atmosferycznych stała w kałuży. Wracając do zapraw należy nawiązać do zagadnienia trasu zawartego w zaprawach. Tras jako dodatek do zapraw mineralnych, a więc wiązanych cementami ma za zadanie związać wolne CaCO3, powstałe w wyniku reakcji CO2 z powietrza z Ca(OH)2. Mechanizm wiązania przez tras wolnego wapna działa skutecznie tylko w przypadku “konsumpcji” wolnego wapna wytrąconego z ilości wilgoci nie większej, niż rozpuszczonej przez właściwą ilość wody zarobowej dodanej do zaprawy. W momencie przesycenia świeżej zaprawy dodatkową wilgocią, jak to mam miejsce podczas mgły, opadu atmosferycznego, wysokiej wilgotności powietrza lub użycia mokrych cegieł, tras nie jest w stanie związać dodatkowo nadmiaru wolnego wapna. Nalezy więc pamiętać, iż tras wiąże wolne wapno, nie zaś związki soli. Podsumowując należy podkreslić, iż przejściowy problem wizualny, związany z lekkim wysoleniem, jest wytworem naturalnym i związanym w 100% z przesyceniem wilgocią elementu murowego. Wysolenia ustają w momencie całkowitego związania zaprawy i wyschnięcia muru. W przypadku bardzo dużych wysoleń (Cegły nie widać, ok. 0,5 cm gruba warstwa) usuwa się sól szczotką, a następnie spłukuje całość wodą. Często wysolenia pozostawia się naturze, słońce wygrzewa mur, a deszcz zmyje nawet najmniejsze kryształki soli. Wykwity zatem nie mają nic wspólnego z jakością dostarczanych zapraw, a co za tym idzie, nie stanowią one podstaw do reklamacji, ponieważ mają one charakter przejściowy.

Dlaczego cegła klinkierowa

 

 

Ile to kosztuje?

 

 

 

Ile możesz zaoszczędzić?

 

 

 

O czym warto pamiętać?

 

 

 

Jak to wykonać?

 

 

Za pomocą rur przyłączeniowych. Należy zastosować element podłączeniowy z owiniętym sznurkiem (dostępny w akcesoriach), w celu ochrony trójnika kominowego od uszkodzeń, spowodowanych rozprężeniem stali. Gwarancja obejmuje tylko podłączenie kotłów atestowanych.

 

Powinny być zdylatowane wełną twardą (minimum 3 cm), w celu uniknięcia nacisku płyty na keramzyto-betonową obudowę komina, co spowoduje jej uszkodzenie. W przypadku otworów w stropach należy przygotować otwory w wymiarach o 3 cm większych, od wymiarów zewnętrznych pustaka keramzyto-betonowego.

 

 

 

Zaprawę należy przygotować w proporcjach 1/7, czyli jedna miarka wody i siedem miarek zaprawy. Czas utwardzenia to 24h przy 20o C, utwardzenie całkowite ma miejsce po około 10 dniach. Kit nie jest zdatny do obróbki w temperaturze poniżej 5o C. W celu skrócenia czasu schnięcia należy stosować wodę w temperaturze 40-50o C. Po rozrobieniu zaprawa ma konsystencję gruzełkowatej masy, która w ciągu 5 minut nabiera konsystencji gładkiego kitu i dopiero wtedy jest gotowa do zastosowania.

 

 

 

Podczas murowania pustaków koniecznie należy nakładać zaprawę murarską (cementową, cementowo-wapienną) tak, aby jej nadmierne ilości nie wpływały do wnętrza komina i nie usztywniały wkładów kominowych, co może doprowadzić do ich pęknięcia.

 

 

 

Komin powinien być obłożony wełną izolacyjną twardą, która jest niepalna. Styropian, jako materiał łatwopalny, nie powinien być stosowany przy obudowie komina.

 

 

 

Komin powinien być zakończony za pomocą specjalnego stożka zamontowanego ok.2-4 cm ponad szalunkiem osłonowym w celu przykrycia komina i umożliwienia pracy wkładów kominowych na całej ich długości. Daszek z szalunkiem osłonowym zapobiega przedostawaniu się wody do izolacji komina.

 

 

 

Podczas zakończenia stawiania pewnego etapu komina w danym dniu, należy zabezpieczyć komin przed działaniem warunków atmosferycznych. Opady atmosferyczne i niskie temperatury mogą nieodwracalnie uszkodzić izolacje termiczną oraz zaprawę wysokotemperaturową stosowaną do łączenia rur.